James Joyces - Ulysses, Full Movie

Δ. Μαρωνίτης - Διφορούμενος νόστος

Διφορούμενος νόστος

Μετά τη στροφή η επιστροφή (ένα είδος δεύτερου νόστου) από την Ιλιάδα στην Οδύσσεια. Αφορμή το ΙΒ' Διεθνές Συνέδριο, οργανωμένο από το Κέντρο Οδυσσειακών Σπουδών, που πραγματοποιήθηκε το προηγούμενο πενθήμερο (3-7 Σεπτεμβρίου) στην Ιθάκη. Θέμα του: «Εγκλημα και τιμωρία στην ομηρική και την αρχαϊκή ποίηση», παραπέμποντας, κάπως μεγαλόφωνα, στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Ντοστογιέφσκι. Στόχος του: να φανεί πού, πότε και πόσο οι δύο επίμαχοι όροι του ζεύγους συστήνουν μια αποδείξιμη ισότητα ή ανισότητα. Αν δηλαδή προκύπτουν ισότιμοι ή ανισότιμοι, οπότε, εκ προθέσεως ή εξ αποτελέσματος, ο ένας από τους δύο όρους εμφανίζει πλεόνασμα ή έλλειμμα εις βάρος του άλλου. Που πάει να πει: περισσεύει ή υπολείπεται η ενοχή έναντι της τιμωρίας, και αντιστρόφως.

Σ' αυτό το δίλημμα αρχαϊκής δικαιοπραξίας εμπλέκονταν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, οι είκοσι εισηγήσεις του διεθνούς συνεδρίου, με πεδίο έρευνας τα δύο ομηρικά έπη, περνώντας και στον Ησίοδο. Η δική μου ομιλία περιορίστηκε στην Οδύσσεια, επιμένοντας καταρχήν στο προοίμιό της. Oπου η λανθάνουσα ανισότητα ενοχής και τιμωρίας σκανδαλίζει, φέρνοντας αντιμέτωπους τον φιλέταιρο Οδυσσέα με τους νήπιους εταίρους. Αυτό το σκάνδαλο εντόπισε η δική μου εισήγηση και δοκίμασε να το εξηγήσει.

Σημείο τριβής στην προκειμένη περίπτωση αναγνωρίζεται ο νόστος (μεγάθεμα όλης τηςΟδύσσειας), ο οποίος ελέγχεται εδώ διφορούμενος, στον βαθμό που μοιράζεται σε θετικόν και αρνητικό, κατορθωμένον και ακατόρθωτο. Τομή που, ενώ δεν αναιρεί τη θεματική του ακεραιότητα, αποκαλύπτει τις εσωτερικές τροπές του, συναιρώντας έτσι τη βεβαιότητα με την αμφιβολία. Από την άποψη αυτή ο οδυσσειακός νόστος προκύπτει πολύτροπος, όπως εξάλλου πολύτροπος προεξαγγέλλεται και ο ήρωάς του στον πρώτο στίχο του έπους. Στον διφορορούμενο εξάλλου νόστο της οφείλει η Οδύσσεια γενικότερα την ιδιόρρυθμη δραματοποίησή της, που δεν της λείπουν κάποια στοιχεία ειρωνείας.

Δυο λόγια στο μεταξύ για την αντίπαλη θέση που επέχει και τον αντίστροφο ρόλο που επιτελεί το μεγάθεμα του νόστου στην Οδύσσεια σε σχέση με την Ιλιάδα. Ενώ εκεί απωθείται γενικότερα από το ισχυρότερο μεγάθεμα του ιλιαδικού πολέμου (εξαιρώντας κάποιες οριακές καμπές, όπου μετατρέπεται σε νεκρώσιμο νόστο: περίπτωση του Λύκιου Σαρπηδόνα στη δέκατη έκτη ραψωδία και του Εκτορα στη εικοστή τέταρτη), στηνΟδύσσεια επιβάλλεται ως τελικός στόχος του έπους, κατοχυρωμένος από τη μεσολάβηση της Μνηστηροφονίας.

Ενδιαμέσως όμως ο οδυσσειακός νόστος συνεχώς ταλαντεύεται μεταξύ κύρωσης και ακύρωσης. Η ταλάντευση αυτή υποστηρίζεται και από τους κραδασμούς που προκαλεί η αντίρροπη αναζήτηση του ήρωα (με παρεπόμενο τους διαδοχικούς αναγνωρισμούς), η οποία σε διαδοχικές παραλλαγές παρατείνεται έως την έξοδο του έπους, περνώντας μέσα από τον δίαυλο του ύπνου και του θανάτου.

Επιστρέφοντας στο κρίσιμο προοίμιο, θυμίζω πως η λέξη νόστος ακούγεται δύο φορές εδώ, μοιράζοντας τους δέκα στίχους του στα δύο: πρώτη φορά στην εκβολή του στίχου 5 (με την έκφραση νόστον εταίρων), και δεύτερη στην κατάληξη του στίχου 9 (με την περίφραση νόστιμον ήμαρ). Τη μία φορά ο νόστος των εταίρων σηματοδοτεί τη φιλέταιρη αγωνία του Οδυσσέα. Την άλλη αντιστρέφεται σε ολέθρια εκδίκηση του Ηλιου: η οριστική στέρηση του νόστου που επιβάλλει εκείνος στους εταίρους  προκύπτει ως ανυποχώρητη τιμωρία της ανίερης μωρίας τους.

Ετσι η συμπάθεια του Οδυσσέα ακυρώνεται από την εμπάθεια του Ηλιου, που επιμένει στην τελική αφροσύνη των εταίρων, αγνοώντας την προηγούμενή τους φρόνηση σε άλλες κρίσιμες στιγμές. Και εδώ σκαλώνει ο πρώτος κόμπος του σκανδάλου. Για να μη μιλώ όμως στον αέρα, παραθέτω τους δέκα  προοιμιακούς στίχους σε πειραγμένη (ελπίζω για το καλό της) μετάφραση.

«Τον άντρα, Μούσα, τον πολύτροπο να μου ανιστορήσεις, που βρέθηκε / ως τα πέρατα του κόσμου να γυρνά, αφού της Τροίας / πάτησε το κάστρο το ιερό. // Γνώρισε πολιτείες πολλές, έμαθε πολλών ανθρώπων τις βουλές, / δοκίμασε στο πέλαγος πάθη πολλά που τον σημάδεψαν, / σηκώνοντας  τα βάρη για τη δική του τη ζωή και των συντρόφων του τον γυρισμό. Κι όμως δεν μπόρεσε, που τόσο επιθυμούσε, / να σώσει τους συντρόφους. // Γιατί εκείνοι χάθηκαν απ' τα δικά τους τα μεγάλα σφάλματα, / νήπιοι και μωροί, που πήγαν κι έφαγαν τα βόδια / του υπέρλαμπρου Ηλιου, / κι αυτός τους στέρησε του γυρισμού τη μέρα. // Απ' όπου θες, θεά, ξεκίνα την αυτή την ιστορία, κόρη του Δία / και πες την και σ' εμάς.»

Απορίες έχουν επισήμως διατυπωθεί για την ευστοχία των δέκα αυτών στίχων στη θέση τυπικού προοιμίου, που εδώ φαίνεται πράγματι ιδιόρρυθμο. Το ερώτημα ωστόσο είναι αν η ιδιορρυθμία αυτή ανταποκρίνεται σε βαθύτερες προθέσεις του ποιήματος και του ποιητή. Περιμένοντας άλλου είδους ανάγνωση και γνώση: ας πούμε: διφορούμενη. 

_______________

ΠΗΓΗ : tovima.gr

Εμμανουήλ Ροΐδης και Georges Méliès

ΠΕΡΙΗΓΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗΝ (1867)         

       

 Εμμανουήλ Ροΐδης

Lune, quell esprit sombre
Promène au bout d’un fil
Dans l’ombre
Ta face et ton profil?
(Musset)

«Ουδέν υπάρχει απατηλότερον των γυναικών και των επιταφίων», έγραφεν ο Βύρων μετά άυπνον νύκτα, ης το πρώτον ήμισυ είχε διέλθει εις επίσημον χορόν, θαυμάζων τους γυμνούς ώμους και τας ενδυμένας φράσεις των θυγατέρων της υγράς Βενετίας, το δε άλλο ήμισυ εντός νεκροταφείου, του οποίου πάντες ανεξαιρέτως οι κάτοικοι ανεπαύοντο υπό πλάκας, εφ’ ων όλαι του κόσμου αι αρεταί και τινες άλλαι ακόμη ήσαν με χρυσά γράμματα κεχαραγμέναι. Αλλ’ ου μόνον αι ανυμνούσαι των νεκρών τας αρετάς, αλλά και αι επιστέφουσαι τα έργα των ζώντων επιγραφαί υπόκεινται δυστυχώς εις την αυτήν κατηγορίαν. Τοιούτος είναι και του ανά χείρας σου άρθρου μας ο τίτλος «Περιήγησις εις την Σελήνην», μετά τον οποίον επερίμενες βεβαίως, αναγνώστα, ότι ηθέλαμεν ανοίξει τα οργυιαία πτερά της φαντασίας μας, ίνα επ’ αυτών σε μεταφέρωμεν ουχί εις την σελήνην του Γαλιλαίου, του Κοπερνίκου και του Αραγώ, αλλ’ εις το ποιητικόν εκείνο άστρον, το οποίον επεσκέφθησαν ο Λουκιανός, ο Αριόστος, ο Συεδενβόργ και πάτερ Νικόλαος Κούζας. Πλην δυστυχώς ημείς δεν έχομεν ούτε αρχάγγελον, ούτε Πήγασον, ούτε πτερά, ουδέ καν αερόστατον εις τας διαταγάς μας, αλλά μόνον διαβήτην και τηλεσκόπιον, δια των οποίων θέλομεν προσπαθήσει να κατασκοπεύσωμεν και να μετρήσωμεν το άστρον των ερώτων, των ποιητών και των λαθρεμπόρων.

Το σύντομον τούτο προοίμιον επροτάξαμεν προς αποφυγήν παρεννοήσεων, ίνα ως τίμιοι και φιλαλήθεις άνθρωποι σοι γνωστοποιήσωμεν ότι παρ’ ημών δεν έχεις άλλο τι να περιμένης παρά μόνον αστρονομικάς θεωρίας, ξηράς ως αυτάς τας πεδιάδας της Σελήνης, εφ’ ης, ως ίσως γνωρίζεις, ούτε θάλασσαι υπάρχουσιν, ούτε ποταμοί, ούτε ρύακες, ούτε φρέατα, ούτε βρύσεις, ουδέ καν δάκρυα εις τους οφθαλμούς των κατοίκων της, ως ισχυρίζεται ο προμνημονευθείς πανοσιώτατος πάτερ Κούζας. Αι κατωτέρω προσφερόμεναί σοι αστρονομικαί θεωρίαι τόσον ολίγον ποιητικαί είναι, ώστε ηδυνάμεθα, αν ηθέλαμεν, να στολίσωμεν αυτάς και με άκομψά τινα επιστημονικά στοιχεία, οίον Δ² λογ.= ΚΠ/β²=……..!

Αλλά τούτο δεν το κάμνομεν, διότι άτοπον και ασυνείδητον μας φαίνεται να σε βυθίσωμεν εις ερεβώδη αλγεβρικά σκότη επί προφάσει επιστημονικής σαφηνείας.

Αν λοιπόν αισθάνεσαι τας σιαγόνας σου αρκούντως ισχυράς, ώστε ν’ ανθέξωσιν άνευ φόβου εξαρθρώσεως εις επιστημονικά χασμήματα, ακολούθει μας μετά θάρρους. Οι ιατροί συμβουλεύουσιν εις τους ανατριχιώντας εκ της προσψαύσεως του ψυχρού ύδατος να βυθίζωνται δια μιας εις την θάλασσαν, ίνα καταστήσωσι βραχυτέραν την αγωνία των. Τοιούτον σύστημα θέλομεν μεταχειρισθή και ημείς βυθιζόμενοι δια μιας, αντί να προχωρήσωμεν βαθμηδόν εις τας ξηράς άμμους της επιστήμης.

Οι ρητορικοί εφεύρον σχήμα τι λόγου ονομαζόμενον παρασιώπησις, το οποίον συνίσταται εις το να λέγη και να εξιστορή τις λεπτομερώς πράγματα, άτινα υποκρίνεται ότι αποσιωπά.

Αγνοούντες το ακριβές μέτρον των αστρονομικών σου γνώσεων και φοβούμενοι μη σε ταπεινώσωμεν αν αρχίσωμεν από το άλφα βήτα της επιστήμης του Ιππάρχου, καταφεύγομεν και ημείς εις το σχήμα τούτο, ίνα σε είπωμεν, αν και όλως διόλου περιττόν, διότι κάλλιον ημών γνωρίζεις τούτο, ότι η Σελήνη είναι μικρότατος πλανήτης ή μάλλον δορυφόρος, τεσσαρακονταεννεάκις μικρότερος και αυτής της μικράς γης μας, απέχων αφ’ ημών 96.000 λευγών, στρεφόμενος περί ημάς εις διάστημα 27 ημερών, 7 ωρών, 43 λεπτών και δεν ενθυμούμαι πόσων δευτερολέπτων, και δεχόμενος παρά του ηλίου ίσην σχεδόν ποσότητα φωτός και θερμότητος.

Η Σελήνη διαιρείται εις δύο εντελώς απ’ αλλήλων διακεκριμένα ημισφαίρια, το ορατόν δηλ. και το αόρατον εις τους κατοίκους της γης. Ο δορυφόρος ημών μας παρουσιάζει πάντοτε το αυτό πρόσωπον, όπισθεν του οποίου υπάρχει έτερον, το οποίον ούτε είδομεν ούτε θέλομεν ποτέ ιδεί. Το πρόσωπον της Σελήνης, το οποίον κατά πρώτον ησπάσθη ο πρόπαππός μας Αδάμ εκ του επιγείου Παραδείσου (εκτός μόνον αν υποθέσωμεν τον επίγειον Παράδεισον εις αυτήν την Σελήνην, ως ισχυρίσθησαν πολλοί θεολόγοι), είναι αυτό εκείνο, το οποίον θέλει αποχαιρετήσει ο τελευταίος άνθρωπος, όταν κατά την εσχάτην ώραν του κόσμου λάμψη ο δίσκος της Φοίβης επτάκις μεγαλύτερος και πέσωσιν οι αστέρες επί της γης, κατά την Αποκάλυψιν δηλ. και τον Ησαḯαν, διότι κατά την αστρονομίαν ταύτα είναι μαθηματικώς αδύνατα.

Προχωρούντες από του γνωστού εις το άγνωστον ή μάλλον από του ορατού εις το αόρατον, θέλομεν ομιλήσει πρότερον περί του μέρους της Σελήνης, το οποίον βλέπομεν. Οι κάτοικοι του ημισφαιρίου εκείνου… Αλλ’ ενταύθα πιθανόν να μας διακόψης, αναγνώστα, ερωτών αν τω όντι υπάρχουσι κάτοικοι  εις την Σελήνην. Οι πλείστοι των αστρονόμων, θεολόγων και φιλοσόφων της αρχαιότητος και του μεσαιώνος ισχυρίσθησαν ότι ο δορυφόρος μας κατοικείται, πολλοί δε τούτων εύρον και τον τρόπον να συναναστραφώσι μετά των κατοίκων του, ο δε Φλαμμαριών και οι σύντροφοί του αποδεικνύουσι σήμερον την οίκησιν των πλανητών δια του α+β. Αλλ’ ευκολώτερον ήθελεν είναι να διέλθη κάμηλος δια της οπής βελόνης ή να χωρέσωσιν ενταύθα ο λόγοι των πρώτων και οι λογαριασμοί των δευτέρων· ώστε εκόντες άκοντες αναγκαζόμεθα, ίνα σε πείσωμεν, να καταφύγωμεν, εν ελλείψει άλλου, εις θεολογικόν τι επιχείρημα καλούμενον ‘πίστην’, παρακαλούντες σε να πιστεύης, ‘δια τον λόγον ότι σοι το λέγομεν’, το εξής αστρολογικόν δόγμα, ότι «τα άστρα ως και τα γένεια των καλογήρων επλάσθησαν δια να κατοικώνται». Τούτου τεθέντος, ας επανέλθωμεν εις τους κατοίκους της Σελήνης, τους οποίους θέλομεν ονομάσει συντομίας χάριν ‘Σεληνίτας’.

Ούτοι ως εκ της τοποθεσίας των βλέπουσιν όλα τα ουράνια σώματα κινούμενα μετ’ άκρας βραδύτητος. Ο ήλιος π.χ. άπαξ μόνον του μηνός ανατέλλει και δύει παρ’ αυτοίς, ώστε εκάστη ημέρα και εκάστη νυξ διαρκεί εκεί δύο όλας εβδομάδας!

Αν λοιπόν υποθέσωμεν τους Σεληνίτας τρώγοντας, ως ημείς, δις της ημέρας, το πρόγευμα αυτών απέχει του δείπνου επτά ολόκληρα ημερονύκτια· και τούτο παρεκίνησε τον σοφόν Κυράνον να υποθέση ότι οι στόμαχοι των Σεληνιτών έχουσι μεγάλην αναλογίαν προς τους των καμήλων. Αλλ’ ο αξιότιμος κ. Ιωάννης Ερσχήλος ωδηγήθη εκ του μήκους των σεληνιακών ημερών εις έτερον όλως διάφορον περί της φύσεως αυτών συμπέρασμα, παρατηρήσας ότι η αδιάκοπος επί δεκαπέντε όλας ημέρας συσσώρευσις των ηλιακών ακτίνων παράγει επί της Σελήνης θερμοκρασίαν πολύ ανωτέραν της του ζέοντος τζαḯου, όπερ έπινεν ενώ παρεδίδετο εις τα θεωρίας ταύτας και εκ τούτου έκλινε να πιστεύση ότι οι Σεληνίται συγγενεύουσι μάλλον προς τα σαλαμάνδρας. Οι νεώτεροι όμως αστρονόμοι, εν οις και ο σοφός Αραγώ, βασιζόμενοι εις την παντελή έλλειψιν ατμοσφαίρας ικανής να συγκεντρώση και να διατηρήση το θάλπος των ηλιακών ακτίνων, ισχυρίζονται απεναντίας ότι ο δορυφόρος μας τόσον ψυχρός είναι, ώστε ήθελεν εν ακαρεί απολιθώσει τον και δια του άκρου δακτύλου απτόμενον αυτού, συμφωνούντες κατά τούτο και με τους ποιητάς, οίτινες θεωρούσι την λευκήν Φοίβην ως την ψυχροτέραν των ακτινοβόλων θεοτήτων. Άλλοι δε πάλιν ισχυρίσθησαν ότι οι κάτοικοι του δορυφόρου μας απολαύουσιν ακριβώς της αυτής θερμοκρασίας, ης και οι αλιείς  του κήτους παρά τας ακτάς της Ισλανδίας. Το καθ’ ημάς, μη έχοντες γνώσεις ικανάς, ίνα μεταξύ τούτων αποφασίσωμεν, περιοριζόμεθα να πιστεύσωμεν ότι ο πανάγαθος Θεός ο πλάσας τους Σεληνίτας εφρόντισε και ν’ απονείμη αυτοίς την θερμοκρασίαν την καταλληλοτέραν προς διατήρησιν της ζωής των και ωρίμασιν των πεπόνων των, αν έχωσι τοιαύτας, ως ισχυρίζεται ο πάτερ Βαβίνος.

Οι κάτοικοι της Σελήνης βλέπουσιν εις το στερέωμά των άστρον γιγαντιαίον, αιωνίως ακίνητον εις το αυτό του ουρανού σημείον. Εις τους οφθαλμούς αυτών το άστρον τούτο φαίνεται δωδεκάκις μεγαλύτερον του ηλίου, παρουσιάζον αυτοίς διαφόρους φάσεις ως εις ημάς η Σελήνη. Το όνομα του αστέρος τούτου εμάντευσας ήδη, αναγνώστα, είναι η Γη, ην ποτίζομεν δια των ιδρώτων και των δακρύων μας, περιμένοντες την υποσχεθείσαν ημίν καλυτέραν κατοικίαν. Η σφαίρα μας είναι δια τους Σεληνίτας θέαμα μυριάκις τερπνότερον και διδακτικώτερον αφ’ όσον δι’ ημάς η Σελήνη. Αν δε οι εκεί φιλόσοφοι φιλούσιν ως οι ημέτεροι να εξηγώσι τα πάντα δια των τελικών αιτίων, δικαιούνται πολύ μάλλον ημών να υποθέσωσι τον κόσμον όλον, συμπεριλαμβανομένης και της Γης μας, ως επίτηδες προς τέρψιν και χαράν των πλασθέντα.

Θεωρουμένη εκ της Σελήνης η Γη είναι τεραστία σφαίρα εκπέμπουσα δεκαπεντάκις πλειότερον φως του παρεχομένου εις ημάς υπό της πανσελήνου. Στρέφεται περί εαυτήν εντός εικοσιτεσσάρων ωρών, παρουσιάζουσα αλληλοδιαδόχως όλα τα σημεία της επιφανείας της εις τους Σεληνίτας, και γενναιοτέρα ούσα και κατά τούτο από την Σελήνην, ήτις το ήμισυ μόνο των καλλονών της μας δεικνύει. Το χρώμα της Γης φαίνεται εκείθεν αποκλίνον προς το πράσινον ένεκα των απεράντων ωκεανών μας, των παρθένων δασών της Αμερικής και των σπαρτοφύτων αγρών. Εκ διαλειμμάτων όμως η πρασίνη αυτής στολή ποικίλλεται δια λευκών, φαιών ή κιτρινοχρόων στιγμάτων των πόλεων, των ηπείρων και των άμμων της Λιβύης, άνωθεν της οποίας φαίνεται μικρά τις κυανοπράσινος κηλίς πανταχόθεν υπό κόκκων άμου διατεμνομένη. Η κηλίς αύτη είναι η Μεσόγειος με τας μυρίους νήσους της, εις τα πέρατα της οποίας δύνανται οι Σεληνίται, αν έχωσι καλά ομμάτια ή τηλεσκόπια, να διακρίνωσι και την μικράν Ελλάδα μας.

Αλλ’ η Γη στρέφεται και αι ήπειροι εξαφανίζονται, μετ’ ολίγον δε αντ’ αυτών σκεπάζει επί τινας ώρας ολόκληρον σχεδόν τον δίσκον της μεγάλη τις βαθυπράσινης κηλίς, ο Ατλαντικός ωκεανός, ον διαδέχονται αι λευκόφαιοι πεδιάδες της Ασίας προς βορράν, και αι πράσινοι νήσοι της Αυστραλίας προς νότον. Αλλά πλην της ποικιλίας των χρωμάτων και σχημάτων της σφαίρας μας, των φαιών ηπείρων, των πρασίνων θαλασσών, της λευκότητος των πόλων, των κιτρίνων άμμων και των ποικίλων νήσων, τα όμματα των Σεληνιτών θαμβούνται και υπό της λάμψεως της αδιακόπως μεταβαβαλλομένης ατμοσφαίρας μας. Οτέ μεν περικυκλούμεθα υπό ελαφρών νεφών εκπέμποντες τότε προς αυτούς γαλακτώδες και ομοιόμορφον φως, οτέ δε η ατμοσφαίρα ημών είναι κρυστάλλου διαφανεστέρα, και το ηλιακόν φως ακωλύτως απορροφώμενον υπό των πεδιάδων και θαλασσών παριστά ημάς ως σμαραγδίνην φεγγοβόλον σφαίραν, άλλοτε δε πάλιν εν καιρώ ανεμοζάλης και τρικυμίας παριστάμεθα ως άμορφος τις και μελανόφαιος όγκος.

Η διηνεκής αύτη αστασία και ακατάπαυστος μεταβολή της όψεως της Γης ωδήγησε βεβαίως τους Σεληνίτας εις το συμπέρασμα, ότι η σφαίρα μας είναι ακατοίκητος. Και τω όντι πώς ποτε να υποθέσωσιν ούτοι, οι πατούντες επί ανύδρου στερεού και αμεταβλήτου εδάφους, ότι είναι δυνατόν να ζήσωσι λογικά όντα επί του ευμεταβόλου εκείνου και ποικιλοχρόου ατμώδους στρώματος όπες περικυκλοί την σφαίραν μας; Αν εισήρχετο εις αυτό Σεληνίτης ήθελεν αφεύκτως πνιγή, πολλώ δε μάλλον αν έπιπτεν εις το πράσινον εκείνο και αεικίνητον ρευστόν, όπερ σκεπάζει τα τρία τέταρτα του πλανήτου μας. Αλλ’ ουδ’ επί των νεφών εκείνων, άτινα εκατοντάκις της ημέρας αναφαίνονται και εξαφανίζονται, ήθελε δυνηθή να ζήση ο Σεληνίτης· πλην δε τούτου η Γη θεωρουμένη εκ της Σελήνης στρέφεται μετά τοσαύτης ταχύτητος, και εις τοσαύτας υπόκειται μεταβολάς, ώστε πάντη άτοπον ήθελεν είναι να υποθέση τις λογικά όντα κατοικούντα το περιστρεφόμενον εκείνο άμορφον, ποικιλόχρουν και ακατασκεύαστον χάος. Ταύτα νομίζω ικανά ίνα σε πείσωσιν ότι, αν οι Σεληνίται είναι επίσης δεινοί όσον ημείς περί την τέχνην του παρατηρείν, σκέπτεσθαι και συμπεραίνειν, θα επείσθησαν προ πολλού δι’ ακαταμαχήτων επιχειρημάτων ότι η σφαίρα μας είναι άβατος ερημία, ουδεμίαν άλλην έχουσα εν τω ουρανώ αποστολήν ειμή μόνον να προφυλάττη από τους λάκκους τους οδοιπόρους και να εμπνέη τους ποιητάς της Σελήνης· αν δε υπάρχωσιν εκεί ανόητα όντα, ισχυριζόμενα ότι η Γη κατοικείται, τα όντα ταύτα κατοικούσι βεβαίως εις τα φρενοκομεία της Σελήνης, δικαιούντα το λόγιον του Αγ. Παύλου «μωρός γενέσθω, ίνα γένηται σοφός».

Το προσεχές έτος, αν ο Θεός χαρίση  ζωήν εις ημάς, τον Καζαμίαν και τους αναγνώστας του, θέλομεν εξετάσει και το έτερον αόρατον και μυστηριώδες ημισφαίριον της Σελήνης, την ζοφεράν εκείνην επικράτειαν, περί ης σιωπά η επιστήμη, αλλ’ ην περιγράφουσι μετά θαυμαστής ακριβείας οι θελόγοι του μεσαιώνος, οι έχοντες ως γλαύκες την ιδιότητα να τυφλώττωσιν εις το φως και να βλέπωσιν εν τω σκότει. Το σεληνιαίον εκείνο ημισφαίριον είναι αληθώς η χώρα των θαυμάτων. Εκεί ευρίσκεται κατά τον Μαυρόλυκον ο χαλκούς λέβης εντός του οποίου βράζουσιν οι εικονοκλάσται, δραπετεύοντες ενίοτε εν σχήματι αερολίθων και πίπτοντες κατά προτίμησιν επί της στέγης των εκκλησιών, ίνα θραύσωσι τας εικόνας· εκεί στρέφεται ο χαλύβδινος δείκτης ο δεικνύων τας ώρας εις τους κολασμένους και εκεί πλανώνται αι σκιαί των αβαπτίστων αθώων. Εν τω αυτώ άρθρω θέλομεν εξετάσει και άλλα τινά ουχ ήττον περίεργα αστρονομοθεολογικά ζητήματα, την μετοίκησιν των ψυχών εις τους αστέρας και την επιρροήν του προπατορικού αμαρτήματος επί των κατοίκων των πλανητών. Κατά του δόγματος τούτου εξανίστανται πολλοί των κατοίκων της Γης, άδικον νομίζοντες να τιμωρείται ο αθώος υιός ή εγγονός δια του πατρός ή προπάππου του τας αμαρτίας, οι δε θεολόγοι μάτην συσσωρεύουσιν επιχειρήματα, ίνα δικαιολογήσωσι το ρητόν της Γραφής: «Τέκνων αμαρτωλών αποτελείται κληρονομία και μετά του σπέρματος αυτών ενδελεχιεί όνειδος». Αλλ’ ημείς αντί θεολογικών επιχειρημάτων θέλομεν μεταχειρισθή μαθηματικάς αποδείξεις, καταφεύγοντες εις τους περί της βαρύτητος και πτώσεως των σωμάτων νόμους του Νεύτωνος, ίνα αποδείξωμεν ότι τω όντι αποτίουσιν οι υιοί τα αμαρτήματα των πατέρων. Ως μικρόν απόγευμα του αληθούς της θεωρίας ταύτης έστω σοι το εξής χαλδαϊκόν ανέκδοτον. Καθ’ ον καιρόν “οι υιοί του θεού ελάμβανον γυναίκας τας θυγατέρας των ανθρώπων”, τρεις τοιούτοι άγγελοι κατέβησαν εσπέραν τινά εξ ουρανού εις την οικίαν του Καϊνάν ζητούντες εις γάμον τας τρεις αυτού θυγατέρας. Αλλ’ ο Καϊνάν απέρριψε τας προτάσεις των πτεροφόρων τούτων μνηστήρων, οίτινες μένεα πνέοντες ανήλθον ο μεν εις τον αστέρα Σείριον, ο δε εις τον Ωρίωνα και ο τρίτος εις το πράσινον άστρον της Ανδρομέδας. Αποσπάσας εκείθεν τεράστιον τμήμα βράχου εκσφενδόνισε ο πρώτος κατά του οίκου του Καϊνάν. Αλλ’ από του Σειρίου μέχρι του πλανήτου μας υπάρχουσι τριάκοντα επτά δισεκατομμύρια λευγών, απόστασις ην μόλις εις διάστημα πεντακοσίων εβδομήκοντα ετών δύναται να διατρέξη εκείθεν ριπτόμενον σώμα· ώστε ότε ο λίθος εκείνος έπεσεν επί της οικίας του Καϊνάν, ούτος προ πολλού είχεν αποθάνει, αντ’ αυτού δε συνετρίβη ο υπό την αυτήν στέγην οικών αθώος εγγονός του. Ο εκ του Ωρίωνος ριφθείς λίθος καταπεσών μετά εννεακόσια τεσσαράκοντα έτη επλάκωσε του συντριβέντος εγγόνου τους τρισεγγόνους, ο δε τρίτος λίθος, απαιτών εννέα χιλιάδας ετών ίνα καταπέση, σχίζει ακόμα τον αιθέρα απειλών τους εσχάτους του Καϊνάν απογόνους, ίνα πληρωθή το «Αμαρτίαι γονέων παιδεύουσι τέκνα».

• Η Πάπισσα Ιωάννα και άλλα έργα του Εμμανουήλ Ροΐδη σε ψηφιακή μορφή στο Σπουδαστήριο Nέου Eλληνισμού
• Η ΠΑΠΙΣΣΑ ΙΩΑΝΝΑ – Το μυθιστόρημα σε ελεύθερο ψηφιακό βιβλίο.
• “Η απολαυστική ασέβεια του Ροΐδη” (Roidis’ delightful irreverence), στην      εφημερίδα Άθενς Νιούζ (Athens News) της 10ης Δεκεμβρίου 2004 (Αγγλικά).
• Εμμανουήλ  Ροΐδης (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Ε.Ρ.Τ.)
• Εμμανουήλ  Ροΐδης-Ερμούπολις (Αρχείο ντοκιμαντέρ της Ε.Ρ.Τ.)

Δείτε εδώ την ταινία του Georges Méliès Ταξίδι στη Σελήνη (1902)

Επιλέγεις, κατεβάζεις, διαβάζεις. Καστοριάδη, Πετρόπουλο, Μπακούνιν, Νόαμ Τσόμσκι

 και άλλους εξαιρετικούς συγγραφείς. Μέχρι Κατερίνα Γώγου και το …Κοράνι.

http://occupygr.com/download-e-books

 

Γιώργος Ν.Οικονόμου-Πλάτων και Καστοριάδης 

Εθνικό ίδρυμα ερευνών 2008-Η μαγεία στην αρχαία Ελλάδα 

Ηλίας Πετρόπουλος-Η φουστανέλα 

Ηλίας Πετρόπουλος-Τα καλιαρντά 

Ιγνάσιο Ραμονέ-Μάρκος,η εξεγερμένη αξιοπρέπεια 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Η φαντασιακή θέσμιση της κοινωνίας 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Σπάνιο υλικό και συνεντεύξεις 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Είμαστε υπεύθυνοι για την ιστορία μας 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Ελληνική Δημοκρατία 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Κον Μπεντίτ-Από την οικολογία στην αυτονομία 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Τα σταυροδρόμα του λαβυρίνθου 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Η άνοδος της ασημαντότητας 

Κορνήλιος Καστοριάδης-Θρυμματισμένος κόσμος 

Λορέντζος Μαβίλης-Τα άπαντα 

Μισέλ Φουκώ και Νοάμ Τσόμσκι

Μπογιόπουλος Νίκος-«Είναι ο Kαπιταλισμός, ηλίθιε» 76,7 mb

Μπορίς Βιάν-Θα φτύσω στους τάφους σας 

Νετσάγεφ Σεργκέι-Μιχαήλ Μπακούνιν-Η κατήχηση του επαναστάτη και η απάντηση του Μπακούνιν στον Νετσάγεφ 

Νικόλας Άσιμος-Αναζητώντας κροκανθρώπους 

Νοάμ Τσόμσκι-Η νέα παγκόσμια τάξη 

Νοάμ Τσόμσκι-Η βιομηχανία κατασκευής υπηκόων 

Νοάμ Τσόμσκι-Λουτρό αίματος 

Πάμπλο Νερούδα-20 ερωτικά ποιήματα 

Περικλής Κοροβέσης-Επιχείρηση Ιουδήθ 

Περικλής Κοροβέσης-Tango Bar 

Σοφοκλής-Οιδίπους τύρρανος 

Τζίμης Πανούσης-Πούστευε και μη ερεύνα 

Το κοράνι

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα-11 σονέτα του σκοτεινού έρωτα 

Φλώρος Κ.-Οι άνθρωποι που κύκλωσαν το άλφα

Alexander Bergman-Το αλφαβητάρι του αναρχισμού

Bacunin-Θεός και κράτος 

Bakunin Mijail-Dios y el Estado (Spanish language) 

Bertolt Brecht-Τρόμος και αθλιότητα του 3ου Ράιχ 

Che Guevara

Dario Fo-Ο τυχαίος θάνατος ενός αναρχικού 

De Sade-Διάλογος ανάμεσα σ’έναν ιερωμένο και έναν ετοιμοθάνατο 

De Sade-Η φιλοσοφία του μποντουάρ 

Dan Brown-Οι πεφωτισμένοι(Angels & Demons) 

Dostoyevsky Fyodor-Το υπόγειο 

Ernesto Che Guevara-Ημερολόγια μοτοσυκλέτας 

Errico Malatesta-Προς μια ελεύθερη κοινωνία 

George Bernard Shaw-Το μαύρο κορίτσι που αναζητούσε το θεό 

George Orwell-1984 

George Orwell-Η φάρμα των ζώων 

Guy Debord-Κριτική του διαχωρισμού 

Guy Debord-Η κοινωνία του θεάματος 

Haward Zinn-Ο Μάρξ στο Σόχο 

Irvin D.Yalom-Όταν έκλαψε ο Νίτσε 

Johann Wolfgang Goethe-Παραμύθι 

Jorge Louis Borges-Το βιβλίο των φανταστικών όντων 

J.P.Rowling-Ο Χάρρυ Πότερ και η φιλοσοφική λίθος 

Luis Sepulveda-Το ημερολόγιο ενός ευαίσθητου killer 

Michael Moore-Ηλίθιοι λευκοί 

Michel Foucault-Η κοινωνία – τιμωρός 

Milan Kundera-Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι 

Naomi Klein-Το δόγμα του σόκ 

Netlau-Ιστορία της αναρχίας 

Pier Zozef Prudon-Ιδιοκτησία και Επανάσταση (Πολιτικό Καφενείο) 

Secrets of the Da Vinci Code

Shakespeare William-Hamlet 

Shakespeare William-The Complete_Works 

Thersitis.gr-Εγχειρίδιο σύλληψης 

T.S.Eliot-Το ιερό δάσος 

Vilhelm Reich-Άκου ανθρωπάκο 

Zeitgeist II Addendum

Και εδώ η δεύτερη σελίδα: 
http://occupygr.com/download-e-books/download-e-books-2

Με την δεύτερη σελίδα υπάρχει κάποιο πρόβλημα που δεν μπορώ να ελέγξω. Αν κάποιος βρει την λύση ας μας την κοινοποιήσει. (Μάλλον θέλει συνδρομή). Εν τω μεταξύ, δείτε και τα παρακάτω άρθρα μας. Θα προσπαθήσω να σας δώσω ότι έχει από άλλες πηγές. 

Γ. ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ, ΠΑΥΛΟΣ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΣ, ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ, ΚΑΙ …

Η λειτουργία του οργασμού, Οι ρίζες της σεξουαλικής καταπίεσης, Άνθρωποι και Μπελάδες, Τα παιδιά του μέλλοντος, Βίλχελμ Ράιχ.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΒΙΒΛΙΑ ΔΩΡΕΑΝ. ΠΕΖΟΓΡΑΦΙΑ, ΠΟΙΗΣΗ, ΠΑΙΔΙΚΑ ΒΙΒΛΙΑ ΛΕΥΚΩΜΑΤΑ ΜΟΥΣΕΙΩΝ ΚΑΙ ΤΟ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ, ΚΛΑΣΙΚΗ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ.

http://kopanakinews.wordpress.com/2012/11/13/